Den Briel was in die tijd een rustig stadje. Het geloof verdeelde de bevolking in verschillende blokken. De orthodoxe en de vrijzinnige christenen en katholieken. Winkeliers of mensen die zaken deden, kochten alleen bij ‘gelijkgezinden’ of mensen die ook bij hen hun inkopen deden.

De na-oorlogse ‘Wederopbouw periode’ was niet alleen zichtbaar,

maar ook duidelijk voelbaar.

Het was er altijd stil, op de vrolijke klanken van het carillon van de Catharijnetoren na. Zijn vrolijke melodietjes klonken overdag en ook ’s nachts over het stadje. Op gezette tijden loeide de sirene van de kalkfabriek,

om aan te geven dat het werk begon of stopte.

Den Briel was in velerlei opzichten een regionaal centrum. Er waren binnen de wallen een politie-bureau, belastingkantoor, energiebedrijf, kantongerecht, postkantoor, het ziekenfonds, lagere scholen, vakschool voor meisjes, technische school, machinisten school, agrarische school, muloscholen en een b.l.o. school.

Evenals de kalkfabriek, een grote houthandel, transportbedrijven, koekjesfabrieken, scheepswerven, diverse aannemers, tientallen bakkers, slagerijen, melkboeren, groenteboeren, tabakszaken, kruidenierswinkels, supermarkten zo als Albert Heijn, Spar, 4 is 6 en later Edah en Hema.

Velen vonden daar, maar ook in de hotels en horeca hun werk.

Melk- en groenteboeren kwamen aan huis en slagers en kruideniers bezorgden ook aan huis. Op de Markt was de koninklijke Marechaussee gevestigd.

Net buiten de stad in de Plantage, was de RHBS.

Vanaf het hele eiland Voorne en Putten kwam de jeugd, meestal per fiets, naar het voortgezet onderwijs in Den Briel. Er woonden begin jaren ’50 ongeveer 4.500 zielen van wie iedereen op zijn minst wist

wie wie was en waar hij of zij woonde.

Het was altijd een hechte gesloten gemeenschap. Als het ware één grote familie. Er was intimiteit en sociale controle.

In de jaren ’60, veranderde het leven in het stadje. Door vooral de woningnood onder de Briellenaren en de toename van mensen die in het Europoortgebied hun werk vonden, groeide Den Briel uit zijn jasje.

Er moest zodoende uitgeweken worden naar bouwgrond buiten de vesting,

waar kompleet nieuwe wijken uit de grond gestampt werden.

Het ons kent ons gevoel verdween daardoor steeds meer.

Een geboren Briellenaar spreek altijd over Den Briel en nooit over Brielle.

,,Ik ben even naar Den Briel’’, sprak hij of zei als ze naar de binnenstad gingen.

In de binnenstad werd begin jaren zestig begonnen met de restauratie van monumentale panden, dat uiteindelijk meer dan 400 monumenten opleverde.

Een belangrijk feit is, dat door het sinds 1966 jaarlijks naspelen van de inname van Den Briel door de Watergeuzen in 1572, het stadje in de landelijke belangstelling is komen te staan.

Het zijn persoonlijke herinneringen, waarvan mij als schrijver na vele reacties inmiddels wel duidelijk is geworden dat het herinneringen

van veel Briellenaren zijn.

Er zijn in het totaal 21 pagina’s. Van enkele onderwerpen staan uitgebreidere aparte pagina’s op mijn website.

Met veel plezier en weemoed deed ik een poging “Het tijdsbeeld” weer te geven.

Een tijd die vooral beïnvloed werd door de naoorlogse ‘Weder opbouw’.

Eind jaren ’50 veranderde er erg veel in ’t Brieltje en in een rap tempo.

Vooral in de jaren ’90 van de vorige eeuw en de jaren 2000 verdween er wel heel erg veel

uit de binnenstad van Den Briel.