Op 15 juli 1983 kwamen we na een 2000 km. lange rit van 16 uur aan in Jávea, Spanje. De ouders van Marianne hadden daar een chalet, waar we twee kamers en een garage tot onze beschikking kregen

en een stuk zouden aanbouwen. Ondanks de warmte gingen we direct aan de slag. 3 kubieke meter beton aanmaken met de hand, en storten als vloer voor een

te bouwen keuken en badkamer. In enkele weken was

de grootste klus geklaard, en konden we wonen.

Tot slot een groot terras gemaakt en een schuur gebouwd. Alles deden we zelf.

Het duurde niet lang of beletterde ook alle auto's voor de gemeente, lokale politie en de ziekenwagens van het rode kruis, en kreeg mijn werkvergunning. Het werken in Spanje was voor mij een echte verademing.

Ik had bijvoorbeeld  de ervaring in Nederland met een klant die

voor 60.000 gulden een jacht had laten bouwen en vroeg wat

het kostte om de naam op het schip te schilderen. Toen ik zei: ongeveer 50 gulden, was het antwoord: "als ik nou zwart betaal kan je het toch wel voor 40 gulden doen". 

Een schrijnend voorbeeld van de Nederlandse mentaliteit waarom ik onder andere vertrokken was. Hoe anders was het In Spanje. Een klant vroeg de prijs voor het beletteren van zijn auto. Ik maakte een schetsontwerp en kwam uit op 15.000 pesetas, en kreeg als antwoord: "Als je nog iets bedenkt om het nog mooier te maken mag het gerust 5000 pesetas méér kosten hoor!”. Dat is nu precies wat een creatief iemand nodig heeft. Je moet moet ook de kans krijgen om dingen te creëren en je te ontwikkelen. En die kreeg ik dus in Spanje.

In het dorp leerde ik Tony Milla kennen die met gips werkte. Gips plafonds en dergelijke, die zijn nieuwbouw flat een speciaal tintje wilde geven.

De vraag was of ik mallen van klei kon maken van boombladeren van 2.50 meter en 1.50 meter.

Van elk werden 4 gipsafgietsels gemaakt en kruislings aan het plafond bevestigd, waarbij het plafond golvend afgewerkt werd.

Ook maakte ik mallen voor gips pilaren en togen.

Zo doende had Tony een speciale afgewerkte flat en een reclame object voor zijn klanten, en ik was weer een interessante artistieke ervaring rijker.

In 1984 maakte ik mijn eerste Spaanse schilderijen, op grote houten panelen. Drie werden er direct verkocht, en één heb ik zelf gehouden.

In 1985 schafte ik een video-set aan. Hiermee maakte ik reportages van trouwerijen, communies en andere feesten. Ik was één van de eerste die in het dorp een video-camera had.

De vriendschap met mijn Spaanse vriend Juan Almansa was door de tijd zo hecht geworden dat we eigenlijk als broers met elkaar om gingen, en bleek een vriendschap voor het leven te zijn.

in een luxe urbanisatie in Jávea voor de verkoop. Ook weer aan de hand van eigen bouwtekeningen die ondertekend werden door een bevriende Spaanse architect. In 1986 verkocht ik het chalet.

Samen met Ramon klaarden we deze klus in drie weken, ondanks temperaturen van boven de 35º.

Ik stond hem bij met ontwerpen en bouwtekeningen, en bij het werken voor buitenlandse klanten.

Samen met het bouwteam van Juan, totaal 4 personen, bouwden we in Jesus Pobre, een dorp verder op, een toren van 3 verdiepingen, door mij ontworpen, en waar ik een houten wenteltrap met een spil van 8 meter hoog in maakte, voor de producent van Jacques Cousteau, de diepzee onderzoeker.

1985 was het jaar waarin ik een  serie van 29 schilderijen schilderde en stelde mijn eerste expositie samen van 24 doeken in het cultureel centrum van Jávea. In tegenstelling tot de eerste serie, schilderde ik alleen nog maar op linnen. Het was een groot succes want in twee weken waren alle schilderijen verkocht op één na die ik in eigen bezit heb gehouden.

In 1986 werd een werkplaats gebouwd omdat er steeds meer werk kwam. Ik had in het dorp inmiddels zo'n bekendheid opgebouwd dat ik werd gevraagd voor de jaarlijkse plaatselijke dorpsfeesten de decors te ontwerpen en te maken voor de presentatie van “Las Falleras”, de koninginnetjes van het feest.

feesten van de Moros y Cristianos. Een feest dat gelijkenis vertoond met de 1 aprilfeesten in Den Briel. Waren het daar de Spanjaarden en de watergeuzen, in Jávea zijn het de Moros y Cristianos.

Daar zei ik natuurlijk geen nee tegen, want ik had al een paar jaar de feesten gadegeslagen en altijd verwonderd gestaan van het aantal deelnemers en de fantastische kostuums die daar bij gedragen werden.

Ook de speciale muziek, ten gehore gebracht door een flink aantal muziek-korpsen maakten diepe indruk. Tevens ontwierp ik de poster voor de feesten.

In 1995 kreeg ik de opdracht een ontwerp te maken voor een groot zwembad. Het werd een uniek project.

De grond van het huis lag 75 meter boven de zeespiegel op een berg, met zicht op zee, dus ontwierp ik een zwembad “zonder einde", waardoor het leek of het bad over ging in de zee.

Midden in het bad projecteerde ik een eiland met palmbomen.

In 1996 kreeg ik weer een heel bijzondere opdracht. In een chalet wilde de eigenaar alle wanden van de hal imitatie gemarmerd hebben. Een zeer gespecialiseerd werkje, temeer er verschillende soorten "marmer" geschilderd moesten worden. In het totaal ruim zeventig vierkante meter. Toen de klus geklaard was vroeg de eigenaar of ik mee ging naar Venezuela om daar zijn andere huis ook te marmeren. Een beter teken van tevredenheid kan je niet krijgen, maar ik bedankte vriendelijk.

In 1997 maakte ik het decor en twee poorten en werd uitgenodigd mee te lopen met het defilé. Een onvoorstelbare ervaring die zo goed beviel dat ik de volgende jaren, en nu nog steeds, van de partij ben. Elk jaar worden er andere  kostuums gehuurd.

In 1998 ontwierp ik een bungalow-complex met zwembaden, tennisbanen, restaurants, winkelcentrum en 100 appartementen.

In de zomer van 1998 werd de reclamestudio rigoureus verbouwd en uitgebreid. Ramon ging met mij samen werken. Er werd een B.V. opgericht  onder de naam "Adrighem Studio's". Er werden twee grote print machines, vinyl snij machine, zaag machines voor ijzer, aluminium

en perspex aangeschaft. Er werd overgestapt op vinyl belettering met computer, inplaats van met de hand.

Ook begonnen we met lichtbakken fabricage, printwerk op alle voorkomende materialen en leverden door heel Spanje.

Zomer 1999 decoreerde ik samen met Ramon het lokaal van de Almoradins in de haven, en werden benoemd tot erelid. Ook maakte ik weer het decor en een poster voor de feesten. Bij de presentatie kreeg ik door de president van de feesten, Antonio Hernandez, een ere plaquette aangeboden die zij speciaal met

de hand hadden laten maken door een koperslager.

Ik maakte ook weer een decor van 10 x 5 meter. Na afloop van de feesten werd het  aangebracht in de hal van Solmar Rent a Car in Jávea, Het is bewaard gebleven tot 2018.

Voor de feesten van het jaar 2000 bouwde ik een schip voor de landing vanaf zee, thuis in de voortuin. Het was een raar gezicht een schip in je tuin, 150 meter boven de zeespiegel.

De jaren daarna heb ik er nog twee schepen bij gebouwd. Vanaf 1994 maakte ik elk jaar een nieuw decor, ontwierp posters en verrichtte diverse werkzaamheden voor de feesten.

Vanaf 1986 schilderde ik meer dan 180 schilderijen.

De “Inname van Den Briel”, een lang gekoesterde droom, nam enkele weken in beslag.

De eerste grote uitdaging kwam in dat zelfde jaar. Een vriend wilde zijn binnenzwembad een speciale uitstraling geven.

Ik maakte een ontwerp en decoreerde de 80 vierkante meter muren op een unieke wijze.

In een Spaans vakblad van zwembadbouwers, verscheen een groot aantal foto's van het werk.

In 2004 bouwden we aan ons huis een houten overdekte veranda van honderd vierkante meter

en hebben we het terras rond het zwembad vernieuwd.

Ook bouwden we een strandje met een waterval  aan het zwembad.

In 2005 verbouwden we de werkplaats tot een "grot" als bad- en sauna ruimte.

Het opsommen van alle werk is onbegonnen werk. Ik heb alleen een registratie van de belangrijkste feiten proberen te maken. Niet één jaar was of is bij ons het zelfde. Er is altijd wel weer iets veranderd in of om het huis. Een bezige bij, blijft een bezige bij, nietwaar?                                         

Kortom, binnen de kortste tijd letterde ik voor alle garagebedrijven in het dorp. Op een middag

stond ik in het dorp op straat een vrachtwagen te letteren, toen ik ineens op mijn schouder getikt werd. Draaide me om, is het een politie agent! Ik had nog geen werkvergunning  die toen verplicht was. "No te precupes!" Maak je niet druk, de burgemeester heeft gezegd dat we je met rust

moeten laten, want hij is veel te blij dat er eindelijk een behoorlijke reclame schilder in het dorp is.

nieuw chalet aan het bouwen. Daar ging ik een paar keer per dag naar toe om met handen en voeten, (buiten “hola” sprak ik geen woord Spaans) met die mannen te converseren, dat beetje bij beetje steeds gemakkelijker ging. Binnen 3 maanden kon ik mij behoorlijk verstaanbaar maken. Die zelfde maand kocht één van de bouwers, Juan Almansa, een nieuwe bestelauto. Ik bood hem aan de nieuwe aanwinst te beletteren. Het is in Spanje namelijk verplicht minimaal naam en adres op bedrijfswagens te voeren. Zo gezegd zo gedaan,

en de volgende dag kwam het auto-bedrijf waar de auto gekocht was vragen of ik dat voor hen ook kon doen.