In de Voorstraat op nummer 79, begonnen de heer en mevrouw W. van der Linden in 1908 een winkeltje in garen en band, galanterieën, papier en bezems
en borstelwerk. Het pandje was zo klein dat het al snel uitpuilde van de winkel- voorraad. Toen zij de voormalige schoenenzaak op nummer 35, op de hoek met de Moriaanstraat konden huren, zijn ze daar maar snel heen verhuisd.
Buiten hing aan de voorgevel een vergulde schoen en de zaak heette daarom
“De Vergulde Bottine”.
Tegen de tijd dat de maskerade voor de deur stond, kocht je daar altijd een toepasselijk masker, mombakkes, pruik, aanplak- snor of baard en schmink.
“Wat mag het zijn jonge man”..... vroeg Piet of Maarten dan, en pakte de grote houten trapleer om de ‘feestdozen’ van boven de stelling. De mannen hadden dan altijd zelf ook veel lol als je dingen uitprobeerde om te kijken hoe het je stond.
Er waren dan altijd wel grappige of ‘droge’ opmerkingen van de heren.
Ook kocht ik daar altijd vlieger papier dat in alle kleuren verkrijgbaar was.
En natuurlijk vliegertouw dat samen met het borstelwerk, in bollen van diverse diktes en lengtes aan de plafondbalken hingen.
Het assortiment was gigantisch. Leren tassen, koffers, riemen, portefeuilles, karton, papier, schriften, kasboeken, schrijfgerij, kleurpotloden, kleurboeken,
eerstedag postzegels, albums, aanzichtkaarten, feestslingers, nep drollen, maskers, niespoeder, kaartspelen, enveloppen in alle maten, enz. enz.
Kortom: een oneindig assortiment en wat niet in huis was kon besteld worden.
De ‘oude’ heer Van der Linden kan ik mij overigens nog goed voor de geest halen. Hij stond in mijn jeugd vaak in de winkel.
Het echtpaar kreeg twee zoons: Piet en Maarten die beiden bij hun vader in de zaak zijn gaan werken.
De ‘oude’ heer
Willem van der Linden en zijn vrouw Maartje, Izerina, tijdens een familiefeest in zaal Dedert aan de Turfkade.
Ze verkochten er alles wat je maar nodig kon hebben.
Als je binnen kwam had je links en rechts een toonbank.
Langs alle wanden bevonden zich stelling vol met artikelen.
Bovenop deze stellingen, stonden aan de wand die aan het woongedeelte grensde, de dozen met de feestartikelen.
De winkel grensde rechts aan juwelierszaak Hoogvliet en daarnaast op nummer 39 ben ik geboren in 1946 en we hebben daar tot 1950 gewoond.
Mijn moeder vertelde dat ik bevriend was met de oudste dochter Iet.
We speelden nog al eens op de binnenplaats achter de melk, zuivel en kaas winkel, annex ijssalon van mijn ouders.
Ik zelf kan mij daar niets meer van herinneren, wat natuurlijk niet vreemd is voor een leeftijd van drie/vier jaar. Wat ik me wel kan herinneren is dat mijn moeder me vertelde dat ik Iet, die door haar ouders Iezerien genoemd werd (vernoemd naar Piet’s moeder) door mij de naam Fiezerientje kreeg.
Zoon Piet met zijn vrouw en kinderen
Iet, Lenie en Wim in de zo typische jaren ’50 sfeer in de woning achter de winkel.
Piet was verfent fotograaf en maakte honderden prentbriefkaarten, die dan weer verkocht werden in het winkeltje.
Maarten was getrouwd met Corrie van der Waal. In zijn vrije tijd was hij goochelaar en trad op tijdens feesten en partijen onder de naam “Meester Martino”.
De firma Van der Linden had ook een grossierderij waarvoor ze een pakhuis in de Kaatsbaan
- eerst van de familie Zaaijer, en later in de jaren ’70 -
van ons huurden.
Het is echt aan te bevelen voor die genen die geïnteresseerd zijn in het wel en wee van het stadje Den Briel in de vorige eeuw, waarbij haar inwoners zorgden voor de boeiende geschiedenis, verteld door de ras echte Brielse.
In 2004 kwam mede door financiële steun van de stichting Geuzenstad en van de gemeente Brielle in het kader
van de “Regeling Impulssubsidie Kunst en Cultuur”, dit fraaie opvallend leuke en lezenswaardige boekje met verhalen over het oude Brieltje en lieflijke gedichtjes, geschreven door Corrie v.d. Linden-v.d. Waal, tot stand.
Tevens zit er een cd bij met luisterliedjes, naar gedichten van Corrie met muziek en zang van
Frans Lodewijk.
Briellenaren
Wat zijn dat eigenlijk: Briellenaren?
Dat zijn geen lichte en geen zware
De helft ervan gaat naar de kerk
Onder het motto: “Bid en werk”
De anderen zien ‘t welwillend aan
Want vrijheid staat hier hoog in ‘t vaan
Ze zijn geboren in Den Briel
Of zijn hier later komen wonen
En sloten ‘t stadje in hun ziel
Houden van wallengroen en toren
Alsof ze er ook zijn geboren
En dat gaat prima met elkaar
Zijn wij niet allen Briellenaar?
Een bijzonder gedicht van Corrie dat de Briellnaar en zijn wezen zo voortreffelijk weergeeft.
De familie Van der Linden schonk de schoen “De Vergulde Bottine” aan het Historisch Museum, als herinnering aan het winkeltje dat door de Briellenaren
na 72 jaar, maar moeilijk gemist kon worden.
Naar: Site inhoud
In de deur opening
van het winkeltje
Elly van der Reiden
die van 1-8-1960 tot
1-8-1965 werkte
bij de familie
Van der Linden.
Elly, dochter van schilder en voetbaltrainer
Arie van der Reiden, veegde elke morgen de stoep schoon. Huib Zwart die op nummer 25
in de Voorstraat woonde en vaak de post
op ging halen in het postkantoor tegenover
de Jacobskerk, vond het wel een leuk meisje.
In 1961 tijdens de Brielse kermis sloeg de vonk over tussen die twee en zij trouwden in 1965.
De bruiloft werd gevierd bij Dedert aan de Turfkade, zoals toen gebruikelijk was.
Elly van der Reiden en Iet van der Linden in de winkel.(1961)
Op 22 april 2009 kreeg ik een reactie van ‘Fiezerientje’, Iet van der Linden.
“Toevallig kom ik via de foto's van mijn vader in het streekarchief op jouw site.
Leuk stuk over het winkeltje van v.d. Linden. Ik kan me jou nog vaag herinneren.
We kregen samen een ijsje en aten dat zittend op de stoep in de Voorstraat.
En we hingen wel eens over zo'n hek, een afscheiding op de stoep tussen twee huizen, die er toen nog waren. Groetjes Fiezerien.”
Deze reactie en herinneringen van Iet, zijn een welkome aanvulling op mijn herinneringen.
Het winkeltje van
Ze verkochten er allerhande spulletjes. Je kon er eigenlijk van alles vinden.
Herinneringen aan
oude buren van en door:
Een van de vele ansichtkaarten die Piet maakte van de 1 aprilfeesten.
Deze foto is uit 1968, toen men voor 1 april nog latjes voor de ramen zette, om de grote ramen met ‘roedes’ als kleine ruitjes te doen voorkomen.
De winkel heeft tot 1980 bestaan.
Piet en zijn vrouw kregen een woning op het Asylplein in het gebouw voor oude en gebrekkige zeelieden, vlakbij Maarten en Corrie, die in het laatste huis op de hoek Asylplein - Torenstraat woonden.
