Met Nico Stedehouder verzorgde ik in 1966 het interieur van fietsenzaak Cor van der Stelt op het Maarland Zz. in Den Briel, voor de opening van de verbouwde winkel.
Er ging een wereld voor mij open. Er werkte toen naast de chef Bert Urgert, die mij in rap tempo het lakschrijfwerk, het maken van decoraties en de aankleding van de winkel leerde, de twee etaleurs; Stefan Plomp en Nico Stedehouder, die samen de 24 etalages verzorgden. Niet lang daarna vertrok Stefan Plomp naar Sporthuis Centrum, die ook in de Binnenban zat. Nico Stedehouder heeft mij toen de kneepjes van het etaleursvak geleerd. Voor Stefan Plomp kwam de leerling etaleur Kees Eekman in de plaats. Later kwam er ook de stagiaire Cora van Spronsen bij. Samen met Nico maakten ik het personeelsblad, dat we elke twee maanden samenstelden, stencilden en uitbrachten.
Het zal rond Sinterklaas geweest zijn dat we een wensen lijstje voor alle chefs in het blaadje plaatste. Voor de heer Hendriks van de supermarkt een nieuw planbord.(hij was altijd aan het plannen.) Voor juffrouw Hofma de man van haar dromen. (zij was vrijgezel.) Voor een nogal dikke cheffin, waar van me de naam niet te binnenschiet, een dieetpakket. Voor de heer Broekhuizen een Playboy. (hij stond altijd in dat soort boekjes te neuzen.) De directeur de heer Notte was niet echt blij met onze schrijverij. Vooral onze wens voor juffrouw Hofma vond hij ongepast. Ook de heer Broekhuizen was niet blij met onze wens. Wij zelf konden er alleen maar om lachen en trokken ons er niets van aan.
Fred Nijman, chef op de parterre, liet een onvergetelijke herinnering achter. Een fantastische kerel waarmee we veel hebben gelachen. In 2010 kreeg ik enkele foto’s toegestuurd van zijn zoon Werner.
Fred overleed 25 januari 1981 op de veel te jonge leeftijd van 55 jaar.
is waar ik werkte van juli 1964 tot december 1968
Op de reclame studio leerde ik het vak van
Lakschrijver, Decorateur en Etaleur
en kreeg daardoor de kans mij artistiek te ontwikkelen.
Een ontwikkeling waar ik mijn artistieke leven veel profijt van heb gehad.
Dia’s “Galeries Modernes” 1964-1968
NAAR: Het gastenboek
NAAR: Site inhoud
Ook verzorgden we samen elke twee maanden de etalage van Foto Cambier in de Voorstraat. In 1966 ging Nico bij “Sporthuis Centrum” werken als etaleur en ik ben hem toen uit het oog verloren. In zijn plaats kwam Hennie Waterreus als etaleur en als leerling kwam op de studio Nico Verburg die ik het vak van lakschrijver en decorateur probeerde bij te brengen. 1 Januari 1967 ging ik in militaire dienst en werkte ik alleen in de weekenden op de zaak. In juli 1968 zwaaide ik af en begon weer vol goede moed bij Galeries. Helaas was daar inmiddels een vriendje van de directeur; De heer Notte, aangenomen als chef etalages, die in het filiaal in Rotterdam weg gebonjourd was. Er is toen afgesproken dat we ieder onze eigen werkzaamheden hadden. Hij de etalages en ik het lakschrijfwerk, decoraties en de aankleding van de winkel. Het bleek een lapzwans van een kerel, die de hele dag in zijn nette kostuum door de zaak liep te paraderen, waardoor ik ook zijn werk er nog eens bij kon gaan doen. Toen ik verkering kreeg met de cheffin van de klanten service, Marianne Tax en mijn vrije dagen op haar afstemde, begon hij mij te traineren. De chef van de centrale studio in Vianen, de heer Van der Lucht, had mij al enkele keren eerder geadviseerd voor mezelf te gaan werken. In december 1968 nam ik na rijp beraad met Marianne, de beslissing om dat te gaan doen en nam dus mijn ontslag bij Galeries. De artistieke basis daarvoor was meer dan voldoende gelegd.
Uit het archief van
autodidact kunstenaar
Dankzij deze site kreeg ik na - ruim veertig jaar -
begin 2008 weer contact met Nico Stedehouder en begin 2009 met mijn oud-leermeester
Bert Urgert en de etaleur Hennie Waterreus.
Andere herinneringen zijn, dat in de kantine een jonger zusje van de bekende Corrie van Gorp werkte als koffiejuffrouw. Hun vader was een van de Tree Jacksons, het bekende accordeon trio uit Pernis.
Ook de gesprekken die ik had met de boomlange, broodmagere Pier Janssen, directeur van het museum in Schiedam en leraar van de stagiaire Cora van Spronsen zal ik nooit vergeten.
De heer Janssen had in de tweede wereldoorlog in een concentratie kamp allerlei medische proeven moeten doorstaan waardoor hij was zo hij was. Hij kon zeer boeiend vertellen over kunst en was regelmatig op de televisie te zien. Ontmoetingen om nooit te vergeten.
In mijn archief kwam ik dia’s tegen, die een goed overzicht geven van het decoratie-, reclame werk en de etalages van het warenhuis. Vooral de Sint Nicolaas- en Kerst tijd waren zeer intensief.
In het voorjaar en vóór de feestdagen werden de etalages van nieuw flanel voorzien. Dat was een intensief werkje, want het flanel werd op een speciale manier met dunne latjes en etalagespelden, onzichtbaar gespannen. Met de seizoenen, speciale acties en de feestdagen, moest alles in korte tijd in de juiste sfeer omgebouwd worden en het was altijd weer een hele uitdaging alles op tijd klaar te hebben. In mijn herinnering is dat altijd gelukt.
Foto boven is genomen in de kantine.
Links Rens van Adrighem, in het midden Fred Nijman
en de dame rechts zal juffrouw Hofma zijn.
Op de foto rechts ziet u Fred bezig met een koekoeksklok.
Nico Stedehouder wist zich de volgende anekdotes te herinneren. Iemand vroeg Fred Nijman: “Waarom heb jij geen auto? Waarop hij zei: ”Ik heb er wel een. Een grote gele met een particulier chauffeur met een pet op!” Hij doelde daarmee op de RET bus.
Op de foto links de chef van het snelbuffet, John van Lieshout. Rechts naast hem staat Bert Urgert.
Over John van Lieshout, de chef van het snelbuffet: Monteur Jansen had een soft ijsje bij hem weggehaald, waarop hij hem achterna rende met een handvol zout en dat op het ijsje deponeerde.
Volgens Bert Urgert kreeg Fred de koekoeksklok als grap kado omdat hij vaak te laat kwam bij de chefsvergaderingen. Een ding weet ik zeker schrijft Bert. “Hij was erg geliefd onder zijn collega’s en een prima kerel voor zijn personeel.”